کد مطلب:46647
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:26
كلمه حكمت در قرآن از ارزش و الايي بر خوردار است، با اين حال در يكي از آيات به پيامبر توصيه شده كه از خداوند علم طلب كند: قل ربّ زدني علماً. چرا نگفته: حكمت مرا زياد كن؟ مگر علم چه مقامي دارد؟
براي پي بردن به اين مسئله و دريافت مقام علم و اين كه چرا به پيامبر فرمان داده شده كه از خداوند زيادي علم طلب كند، بايد معناي علم و حكمت را بدانيم.
حكمت به معاني مختلف در آيات به كار رفته است كه بيشتر اين معاني اشاره به نوع خاصي از معرفت و شناخت دارد. در آيه كريمهاي كه حكمت به عنوان خير بسيار شناخته شده: و مَن يُؤتِ الحَكمةً فقد أوتي خيراً كثيراً3[6] در تفسير آن آمده است: حكمت نوعي از محكم كاري يا نوعي از كار محكم است كه ستي و رخنهاي در آن نباشد و غالباً در معلومات عقلي واقعي به كار ميرود كه ابداً قابل بطلان نيست.4[7]
اما علم به معناي مطلق دانايي و دانش است. هر نوع معرفت و شناختي را علم ميگويند، خواه حكمت باشد، يا غير آن؛ بنابر اين، علم يك معناي عام است كه شامل حكمت ميشود و همه انواع دانشها را در برمي گيرد. اين لفظ در آيات به صورتهاي مختلف به كار رفته است؛ پس وقتي پيامبر زيادي دانش را طلب كند، يعني افزايش در تمام علوم و معارف حتي حكمت.
پيامبر (ص) فرمود: اگر روزي بيايد و من در آن روز دانشي بر خود، نيفزايم طلوع خورشيد براي من در آن روز مبارك نميباشد.[8]
در شأن نزول آيهرب زدني علماًآمده است كه پيامبر گاهي در خواندن وحي عجله ميكرد و اين آيه نازل شد كه: چون هنوز وحي و آيه پايان نيافته است، در خواندن آن عجله نكن و به جاي عجله كردن، از خداوند زيادي دانش را طلب كن و به همان مقدار اكتفا نكن و دانش جديد از خداوند بخواه.[9]
شأن نزول آيه ميرساند كه اين جا جاي طلب دانس بيشتر است كه در آيات وجود دارد. در آيات تمام علوم و معارف وجود دارد، نه علم خاص كه حكمت باشد.
مطالب این بخش جمع آوری شده از مراکز و مؤسسات مختلف پاسخگویی می باشد و بعضا ممکن است با دیدگاه و نظرات این مؤسسه (تحقیقاتی حضرت ولی عصر (عج)) یکسان نباشد.
و طبیعتا مسئولیت پاسخ هایی ارائه شده با مراکز پاسخ دهنده می باشد.